پویا آریان پور، آوریل 2014 پویا آریان پور 02

فرضیه های عارفانه ی هنرمندانِ گذشته و وحدت در زبان و کلامِ آن ها بسیار جلب نظرم را می کند. چگونه فرضیه ای به خیال در آمده است و به این درستی به اشکال هنریِ گوناگون بدل شده است.

\r\n\r\n

خیالِ من ابداً آن نیست، که فرضیه ام هم آن نیست. خیالم ایجاد اعوجاج است و تردید در آن وحدتِ یاد شده.

\r\n\r\n

در این دوره ی کاری، ناپیداییِ شیء پیدا به هر گونه در تصاویر ظاهر می شود و این بار در هیبت آینه کاری هم زبانه می کشد. 

\r\n\r\n

تجزیه ی شیء، ناکاملی و عدم وضوحِ شیء در آینه های مُکثر، زبان دلخواهی را برایم فراهم کرده است. هیبت پدیده های ارگانیکِ گذشته ام که یادآور اندام های باز شده یا دریده شده بود، با مواد و عناصرِ بازمانده از خیال شرقی آمیخته و بازتولید شد.   

\r\n\r\n

و در پایان دریدنِ شیء ارگانیک در خیالِ شرقی این گونه نمایان شد…

\r\n\r\n

پویا اردیبهشت 93

\r\n\r\n

پویا آریان پور اردیبهشت 1393

\r\n\r\n

http://www.artin360.com/default.aspx